YÜREĞİM GURBET 

Bazen ne çok yabancılaşırız kendimize, 

Tanıyor muyum bu aynadaki yüzü diye 

Sorasımız gelir içimizden 

Çünkü el âlem ne der kıskacına 

yakalanmışızdır birden 

Öyle kaptırırız ki kendimize “onlarla olmaya” 

‘Ben’ olmaya vaktimiz kalmaz bazen 

Olaylara verdiğimiz tepkiye 

Kendimiz şaşırırız ilk zaman 

Çünkü olduğumuz gibi değil, 

Olmak istediğimiz gibi davranır olmuşuzdur çoktan 

Aslında ben öyle demek istemedim, 

Sizin gibi de düşünmüyorum cümleleri 

Hep itelenir dile getirilmeden 

Çünkü korkarız ‘öteki’ olmaktan 

İçimiz ağlarken yüzümüz güldüğünde, 

Yaşarız yüreğimizdeki gurbeti 

Oysa gerçekleşmek değil miydi 

Yıkılan hayallerin niyeti 

Boğazımızdaki düğümler yüzünden 

konuşamadığımızda 

Öğreniriz başımızı yana çevirmeyi 

Hıçkırıklarım duyulmasın diye 

mutfakta bir şeyler devirmeyi 

Bazen farkında bile değilizdir yüreğimizdeki gurbetin 

Ne kadar yabancılaştığımıza o aynadaki ‘ben’in… 

Şöyle uzaktan kendimize bakmadıkça

Farkına varmayız değiştiğimizin 

Delice kınadığımız şeylere dönüştüğümüzün 

Oysa bu hayat bizim, 

Bu ömür bize verilen en büyük hediye 

En büyük servetimizi başkası için harcamak niye 

Biliriz ki insanoğlu kıymet bilmez, çabuk unutur 

Ne kadar fedakârlık yaparsan yap, 

Gün gelir karşılığı yapmasaydın olur 

Bu yüzden önce kendisiyle barışmalı insan, 

Yüreğine kendine özel dünya kurmalı 

Öyle sağlam olmalı ki temelleri, 

Giden kim olursa olsun hep ayakta kalmalı 

Yüreğine gurbet olmamalı insan, orası vatanı olmalı 

Sessizlikte dinlediği, kalabalıkta sığındığı limanı 

Hayat bize sormadan geçip giderken 

Kum saatindeki ömrümüz akıyor elden 

Öyleyse yüreğine gurbet olmaktan çıkmalı önce 

Bir konuda elinden geleni yapmışsa, 

Vicdan rahatlığı yetmeli bize 

Verdiğimiz çabanın gücü olmalı, 

Olmadıysa olmadı işte

Halime Adıgüzel